Θεσσαλονίκη, 8η Μέρα

Ο πιο κουλ Άνθρωπος του Κόσμου

Ο θρυλικός Τζον Γουότερς, των ταινιών “Pink Flamingos”, “Divine”, “Cry Baby”, εμβληματικός εκπρόσωπος του κινηματογραφικού cult και επίτιμος προσκεκλημένος του φεστιβάλ, παρέδωσε masterclass την Πέμπτη, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, στο οποίο μίλησε για τις ταινίες του, τη Βαλτιμόρη και για το κοινό που πάντα τον στηρίζει. Εννοείται, οι θέσεις είχαν γεμίσει από νωρίς, ενώ έξω από την αίθουσα τον περίμεναν τουλάχιστον είκοσι άτομα. 

Ο «Πάπας του trash», όπως τον χαρακτήρισε ο Ουίλιαμ Μπάροουζ, έλαβε carte blanche από το 60ό ΦΚΘ για να επιλέξει 10 αγαπημένες του ταινίες. Αναφερόμενος στον Μπάροουζ, ο Τζον Γουότερς σχολίασε χιουμοριστικά πως «ντυνόταν σαν γέρος ήδη από τα νιάτα του».

Ανατρέχοντας στο παρελθόν και στην προ social media εποχή, ο Γουότερς εξήγησε με ποιο τρόπο δημιούργησε, χωρίς εξωτερική βοήθεια, ένα brand name για τον εαυτό του. «Κανένας δεν ήξερε ποιος ήμουν και φυσικά δεν είχα καθόλου λεφτά για διαφήμιση. Μου αρέσουν πολύ οι εφημερίδες, διαβάζω επτά από αυτές κάθε μέρα. Όταν έκανα τα σόου μου στη Βαλτιμόρη, επέλεγα πάντα να δίνω πολλές συνεντεύξεις. Όταν δίνω συνεντεύξεις είναι σαν να πηγαίνω στον ψυχίατρο. Αυτός ήταν ένας τρόπος ώστε να διαφημιστεί η δουλειά μου, γιατί θέλω το κοινό να βλέπει τις ταινίες μου, όχι μόνο η μαμά μου”.

Και μετά ο Γουότερς μας έδωσε τηλεοπτική συνέντευξη. Κι ήταν πραγματικά απίθανο να βλέπεις αυτόν τον πανύψηλο, ευγενικό κύριο, με ένα καταπληκτικό κοστούμι - κι ένα ακόμα πιο καταπληκτικό μουστάκι -, να κάθεται απέναντί σου και να σου εξηγεί στωικά πώς στο καλό έπεισε την Πάτι Χιρστ (σ.σ. τη διάσημη κληρονόμο που έπεσε θύμα απαγωγής στα '70ς και μετά ερωτεύτηκε τον απαγωγέα της), να παίξει στις ταινίες του: “Είχα πάθει εμμονή με την ιστορία της, διάβαζα τα πάντα γι' αυτήν. Ένας φίλος κανόνισε να συναντηθώ μαζί της κι αμέσως της πρότεινα να συνεργαστούμε. Εκείνη δέχτηκε, τόσο απλά. Κι ενώ πριν αρνιόταν κατηγορηματικά να δίνει αυτόγραφα σαν θύμα απαγωγής, τώρα έδινε σε όλους, σαν ηθοποιός, πια. Ακόμα είμαστε καλοί φίλοι”.

Ταξίδια στο Άγνωστο

Ο Αντρέα Χόρβατ, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, έκανε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, που όμως μοιάζει πολύ με ντοκιμαντέρ – και γι' αυτό είναι τόσο ανατριχιαστικά αυθεντική.

Στο “Λίλιαν” , που διαγωνίζεται εδώ για τον Χρυσό Αλέξανδρο, μια νεαρή Ρωσίδα μετανάστης στη Νέα Υόρκη αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα της...με τα πόδια. Οπλισμένη με ένα χάρτη, ρούχα που κλέβει από καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών, τρόφιμα που βρίσκει εδώ κι εκεί και πάνω απ' όλα μια ατσάλινη θέληση, η Λίλιαν (που την υποδύεται εξαιρετικά η Πατρίτσια Πλάνικ) φτάνει κάποια στιγμή αρκετά στον προορισμό της - αλλά δεν θα θα καταφέρει μέχρι το τέλος. Με εντυπωσιακές εικόνες της αμερικάνικης υπαίθρου, και με σχεδόν μοναδικό διάλογο εκείνον που ακούγεται από το επαρχιακό ραδιόφωνο ή τα μεγάφωνα, ο Χόρβατ, με σενάριο, φωτογραφία και μουσική δική του στήνει με αυτοπεποίθηση το σκηνικό του. Σίγουρα θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.

Πανελλαδική πρεμιέρα είχε και “Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών” του Σύλλα Τζουμέρκα, που είχε παιχτεί πέρυσι σε παράλληλο τμήμα της Μπερλινάλε (και άνετα θα μπορούσε να παιχτεί και στο Επίσημο Διαγωνιστικό), ένα εθιστικό κινηματογραφικό ταξίδι γεμάτο σασπένς στα άδυτα της ελληνικής επαρχίας, γεμάτης από σκοτεινά μυστικά - ένα άλλωστε από τα αγαπημένα θέματα του  σκηνοθέτη, που αυτήν την εποχή ετοιμάζει κι ένα κινηματογραφικό-εικαστικό δρώμενο για την εβραίικη κοινότητα της Θεσσαλονίκης.