Μπλαντίν Λενουάρ (50 Φορές Άνοιξη/Aurore) | Αποκλειστική συνέντευξη με τη Χριστίνα Μπίθα

Πώς μπορείς να κρατήσεις τη θέση σου στην κοινωνία σαν μητέρα, εργαζόμενη, ερωμένη, φίλη, στα πενήντα; Η σκηνοθέτις Μπλαντίν Λενουάρ, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της τοποθετείται απέναντι σ' αυτήν την ηλικία-ορόσημο με απαράμιλλη κατανόηση, τρυφερότητα κι αγάπη, μ' ένα μεστό σενάριο που δεν γίνεται ποτέ μελοδραματικό, και καλοδουλεμένους χαρακτήρες, με πρώτον βέβαια εκείνον της Ορόρ, ερμηνευμένο από τη σπουδαία Ανιές Ζαουϊ (μετά από χρόνια απουσίας από τη μεγάλη οθόνη).

Στην τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στη Χριστίνα Μπίθα, στο πλαίσιο του “Rendez-vous With French Cinema 2018” που διοργάνωσε η Unifrance στο Παρίσι στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, η Λενουάρ μιλάει για την πρωταγωνίστρια της, τις δικές της εμπειρίες, και για τον έρωτα από τα παλιά που κάποιες φορές – βασικά, αρκετά συχνά - μπορεί να γίνει κι ο καταλύτης για μια νέα αφετηρία.

Για τις κρίσεις ηλικίας: Η μία στα σαράντα, η άλλη στα πενήντα και μετά, τι ο θάνατος; (Γελά). Αυτό που ήθελα να δείξω είναι πως η πληθώρα των νέων γυναικών θεωρούν πως η ζωή είναι από τα είκοσι μέχρι τα σαράντα – μετά, αρχίζουν να μην μπορούν να κάνουν παιδιά κι εκεί είναι που πραγματικά αγχώνονται για την ηλικία τους. Δεν βοηθάει και το ότι το θέμα της εμμηνόπαυσης εξακολουθεί να θεωρείται μεγάλο ταμπού. Είδα μια μέρα τη μητέρα μου να ζεσταίνεται τρομερά ξαφνικά και να βγάζει σχεδόν όλα τα ρούχα της κι αναρωτήθηκα “μα τι στο καλό την έπιασε τώρα;”. Νομίζω πως είναι προτιμότερο να σκεφτείς, οκ, αυτό θα συμβεί στην καθεμιά, οπότε ας περάσει κι αυτό και βλέπουμε μετά.

Για τις επαγγελματικές προκλήσεις μετά τα πενήντα: Σε αντιμετωπίζουν αλλιώς. Ειδικά σε επαγγέλματα εστίασης, όπως η Ορόρ, που ο νέος ιδιοκτήτης του μπαρ στο οποίο εκείνη δούλευε για χρόνια ήθελε να της δώσει το όνομα “Σαμάνθα”, για να την κάνει πιο σέξι. Βάσισα αυτές τις σκηνές και στις δικές μου εμπειρίες σαν σερβιτόρα, σε λίγο πιο νεαρή ηλικία. Πάρα πολύ δύσκολη δουλειά. Πραγματικά, τρέφω άπειρο σεβασμό σε όλους όσους ασχολούνται σε παρόμοιους χώρους.

Για τη θεραπευτική ιδιότητα του γέλιου: Νομίζω πως αντιμετωπίζεις κάθε δυσκολία πολύ πιο εύκολα γελώντας με τα “χάλια” σου – ή, ακόμα καλύτερα, γελώντας παρέα με άλλους, αφού έτσι δημιουργείται μια κοινότητα που ο ένας νιώθει καλύτερα τον άλλο κι όλοι μαζί γίνεστε πιο δυνατοί. Νιώθω τόσο ωραία κάθε φορά που το κοινό γελάει σε προβολή της Aurore! Και δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να το πάρεις πιο χαλαρά, σαν μια αφετηρία καινούργια, μια νέα εποχή όπου το θέμα των παιδιών δεν σε απασχολεί πλέον, ούτε το πώς να σαγηνεύσεις κάποιον σώνει και καλά, οπότε βρίσκεις το χρόνο και τη διάθεση ν' ασχοληθείς και μ' άλλα πράγματα. Αν, δε, είσαι μόνη κι εμφανιστεί ξαφνικά στη ζωή σου ένας νεανικός έρωτας, όπως στην ταινία ο Κριστόφ, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να συνεχίσεις μαζί του αυτό που για διάφορους λόγους δεν μπόρεσες να συνεχίσεις παλιά. Το βλέπω να συμβαίνει με αρκετές φίλες μου!