Μέρα 9η

Αν η διάρκεια του χειροκροτήματος εδώ στη Βενετία (και όχι μόνο) στο τέλος μια ταινίας λέει πολλά σχετικά με τις πιθανότητες αυτή να διεκδικήσει ένα μεγάλο βραβείο, τότε η ταινία The Son του Φλόριαν Ζέλερ έχει πολλές: Απέσπασε το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής - τρία λεπτά μόνο λιγότερα από το δεκατριάλεπτο χειροκρότημα που απέσπασε ο Μάρτιν Μακντόνα και οι υπόλοιποι συντελεστές για το The Banshess of Inisherin λίγες μέρες πριν. 

Ο Χιου Τζάκμαν και η Λόρα Ντερν, οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, εμφανίστηκαν εμφανώς συγκινημένοι στην πρεμιέρα, όπως άλλωστε και το κοινό, ο δε Τζάκμαν αγκάλιασε τον νεαρό συμπρωταγωνιστή του Ζεν ΜακΓκραθ εν μέσω επευφημιών. Η ταινία, η οποία επικεντρώνεται σε μια οικογενειακή τραγωδία, θα αποτελέσει πιθανότατα ακόμα ένα “όχημα” για τον Γάλλο θεατρικό και κινηματογραφικό σεναριογράφο και σκηνοθέτη Φλόριαν Ζέλερ να επιστρέψει στα βραβεία Όσκαρ μετά τον Πατέρα, γα τον οποίο απέσπασε χρυσό αγαλματίδιο για διασκευασμένο σενάριο, ενώ ο Άντονι Χόπκινς κέρδισε το Όσκαρ Α Ανδρικού Ρόλου. Ο Χόπκινς εμφανίζεται και πάλι, εδώ, στο The Son, ο οποίος αποτελεί και το δεύτερο – ή το τρίτο, έχω μπερδευτεί – μέρος της θεατρικής τριλογίας του Ζέλερ για την οικογένεια (Η Μητέρα, Ο Πατέρας, Ο Γιος). Εμφανίζεται για δέκα μόνο λεπτά, σαν ο αμοραλιστής πατέρας του Χιου Τζάκμαν και η ερμηνεία του είναι μάλλον και το μεγαλύτερο ατού αυτής της κατα τ' άλλα συμβατικής (παρά το παρατεταμένο χειροκρότημα) ταινίας, αν προσθέσουμε και την αξιομνημόνευτη ερμηνεία του πρωτοεμφανιζόμενου Ζεν ΜακΓκραθ. 

Κατ τ' άλλα, υπάρχουν αρκετά σεναριακά κενά (για παράδειγμα, γιατί ο μπαμπάς δεν έκρυψε την κυνηγετική καραμπίνα που είχε σπίτι, αφού είδε πως ο γιος του δεν ήταν καλά;), ενώ οι ερμηνείες των Τζάκμαν, Ντερν, καθώς και της Βανέσα Κίρμπι (που επαναλαμβάνει το ίδιο στυλ μ' εκείνο στο Pieces of a Woman που της χάρισε το βραβείο ερμηνείας εδώ στη Βενετία λίγα χρόνια πριν) είναι μέτριες. Κι έχουμε δει πολύ πιο επιδραστικά δράματα γύρω από το θέμα της ψυχικής υγείας στους εφήβους. 

Αν ο Ζέλερ ξεπέρασε τον εαυτό του (με τη βοήθεια και του καταπληκτικού μοντάζ και των καταπληκτικών Χόπκινς και Κόλμαν...) στον Πατέρα, εδώ νομίζω πως αφέθηκε λίγο στην ευκολία του να φτιάξει κάτι που εκβιάζει το συναίσθημα, καθώς και με τη βεβαιότητα πως όχι μόνο θα επιλεγόταν για μεγάλο φεστιβάλ, αλλά και πως θα έβρισκε εύκολα τον δρόμο για τα Όσκαρ. Και βέβαια, μπορεί η ταινία να κερδίσει στο τέλος της εβδομάδας ένα μεγάλο βραβείο...

...Αν και συζητιέται έντονα πως ο φετινός Χρυσός Λέοντας θα δοθεί στον Μάρτιν Μακντόνα. Θα μάθουμε σε πολύ λίγο.