Κάννες, 8η Μέρα

Σ' έναν δίκαιο κόσμο, οι αδερφοί Νταρντέν θα έπρεπε να κερδίσουν για τρίτη φορά τον Χρυσό Φοίνικα (οι προηγούμενες ήταν με τη Ροζέτα το 1999 και με Το Παιδί το 2005), γιατί, απλούστατα, το Tori et Lokita είναι μέχρι στιγμής η καλύτερη ταινία του φετινού φεστιβάλ Καννών, τουλάχιστον στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κοινωνικό δράμα με έντονο το στοιχείο του σασπένς, που εκτυλίσσεται στο σημερινό Βέλγιο κι έχει για αντιήρωες  ένα νεαρό αγόρι και ένα έφηβο κορίτσι που έχουν ταξιδέψει μόνα τους από την Αφρική και βάζουν την ανίκητη φιλία τους σαν το μοναδικό τους όπλο ενάντια στα (ανυπέρβλητα) εμπόδια και τις σκληρές συνθήκες της εξορίας τους.

Οι αδερφοί Νταρντέν παραμένουν συγκινητικά προσηλωμένοι στα ιδανικά τους και στον στόχο τους για ένα “δίκαιο”, κοινωνικά ανήσυχο σινεμά, που, ναι μεν δεν μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να πληροφορήσει τον - ηθελημένα και αθέλητα - ανυποψίαστο θεατή για την πίσω πλευρά του φεγγαριού, για όλους εκείνους δηλαδή που δεν έχουν την ίδια τύχη μ' εκείνον. Ένα σινεμά – πολύτιμο εργαλείο για την καλλιέργεια της κοινωνικής ενσυναίσθησης, πιο πολύτιμης και πιο αναγκαίας από ποτέ με όλα αυτά που συμβαίνουν (just name it). Γι' αυτό – και, φυσικά, επειδή η τέχνη τους είναι άρτια -, τόσο οι δυο τους, όσο και ο Κεν Λόουτς από Βρετανία μεριά ανήκουν χωρίς καμιά αμφιβολία στους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες στον κόσμο αυτήν τη στιγμή.

Στην επίσημη προβολή στο Palais χειροκροτούσαμε όλοι επί δεκάλεπτο αυτούς τους καταπληκτικούς αδερφούς (τους λάτρεψα όταν τους συνάντησα από κοντά εδώ στις Κάννες πριν από μερικά χρόνια) που ήταν κατασυγκινημένοι, κι εκείνοι, αλλά κυρίως οι καταπληκτικοί νεαροί πρωταγωνιστές τους, η Μπούντου Τζοελί (Λοκίτα) και ο Πάμπλο Σιλς (Τόρι), που δεν αποκλείεται καθόλου ο ένας τους να φύγει από εδώ με βραβείο ερμηνείας.

Στο Palais, τώρα, έχουν συμβεί μέχρι στιγμής δύο μεγάλα περιστατικά-πολιτικές δηλώσεις. Το ένα ήταν στην πρεμιέρα του Holy Spider, όταν δώδεκα γυναίκες με επίσημα ρούχα συγκεντρώθηκαν στις διάσημες σκάλες του με υψωμένες γροθιές, γεμίζοντας τον χώρο με πυκνό μαύρο καπνό και κρατώντας έναν κύλινδρο με μια λίστα με 129 γυναικεία ονόματα, «129 γυναικοκτονίες στη Γαλλία από το τελευταίο φεστιβάλ των Καννών». Το άλλο έγινε πριν από μερικές μέρες, στην παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Three Thousand Years of Longing του Τζορτζ Μίλερ, όταν μια ακτιβίστρια, ντυμένη σύμφωνα με τον - αυστηρό - ενδυματολογικό κώδικα για το κόκκινο χαλί, έβγαλε ξαφνικά το φόρεμά της για να αποκαλύψει το στήθος της που ήταν βαμμένο με τη φράση «Σταματήστε να μας βιάζετε», γραμμένη δίπλα στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας.