Κάννες, Έβδομη μέρα

Στρας κι αγώνες
Τζέιν Φόντα, Νταιάν Κρούγκερ, Έντριεν Μπρόντι,Τζούλιαν Μουρ και μερικά από τα διασημότερα top models, όπως η Γουίνι Χάρλοου και η Μπέλα Χαντίντ, ήταν ανάμεσα στους καλεσμένους αυτές τις μέρες σε ετήσια mega-γκαλά, όπως το πάρτυ της Chopard, και fashion shows μέσα κι έξω από την πόλη, καθώς το φεστιβάλ φθάνει αισίως την έβδομη μέρα του. Παρών και ο Πιρς Μπρόσναν - σαν παραγωγός του Arctic, στο Τμήμα μεταμεσονύκτιων προβολών, με τον Μαντς Μίκελσεν -, αλλά και ο Γάλλος σταρ Ρομέν Ντιρί με την ταινία Our Struggles, στο Τμήμα Εβδομάδα Κριτικής, από τον όποιο πήραμε συνέντευξη που θα δημοσιευθεί ολόκληρη, όταν η ταινία βγει στις αίθουσες, σε διανομή One from the Heart, καθώς και στα κινηματογραφικά κανάλια της COSMOTE TV. Ένα απόσπασμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ: “Δεν μπορώ να σχολιάσω μια μητέρα που αφήνει τα παιδιά της κι εξαφανίζεται, γιατί οι ανθρώπινες συνθήκες είναι πάντα τόσο πολύπλοκες. Είναι εύκολο να κατακρίνεις κάποιον, μέχρι βέβαια να βρεθείς στη θέση του” και “Αν οι συνθήκες εργασίας στη Γαλλία, και γενικά στην Ευρώπη είναι πραγματικά έτσι, όπως τις δείχνουμε στην ταινία; Θέλετε να πείτε, γίνονται ακόμα χειρότερες. Για να προετοιμαστώ για τον ρόλο μου, επισκέφτηκα πολλούς εργασιακούς χώρους και δεν μπορώ να πω ότι έφυγα με μια αισιόδοξη εικόνα στο μυαλό μου”.

Πιστεύω
Ούτε και ο Χιροκάζου Κορίντα μοιάζει να είναι αισιόδοξος, τουλάχιστον ως προς τη νομοθεσία της πατρίδας του, της Ιαπωνίας, αναφορικά με αρκετά κοινωνικά θέματα, έτσι όπως τα αντικατοπτρίζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο στην ταινία Shoplifters, στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Το ίδιο και ο Ιρανός Τζαφάρ Παναχί, που φυσικά δεν έχει έρθει στο φεστιβάλ, αφού παραμένει υπό περιορισμό στη χώρα του, και που με το 3 Faces επαναλαμβάνει την αιχμηρή κριτική του πάνω στα κακώς κείμενα, χρησιμοποιώντας και πάλι τον εαυτό του σαν άτυπο πρωταγωνιστή ήμι-ντοκιμαντέρ. Ταινία που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φύγει μ' ένα μεγάλο βραβείο – έστω και για συμβολικούς λόγους, όπως μάλλον έγινε και με τον Εμποράκο του Φαραντί στα Βραβεία Όσκαρ, πέρυσι. Με μεγάλο βραβείο θα φύγει κατά πάσα πιθανότητα και το Lazzaro Felice της Αλίς Ρορβάχερ, με πρωταγωνίστρια για μια ακόμα φορά, μετά τα Θαύματα, την αδερφή της, Άλμπα. Ένα σπουδαίο φιλμ, που είναι αδύνατο να εντάξεις σε κάποια κατηγορία (ίσως εκείνη του μαγικού ρεαλισμού), από μια δημιουργό που έχει κερδίσει επάξια μια θέση auteur - ανεξαρτήτως φύλου. Χθες προβλήθηκε και το Pope Francis:A Man of His World, ακόμα ένα αξιοπρόσεκτα φτιαγμένο ντοκιμαντέρ από τον Βιμ Βέντερς – που φαίνεται να ξαναβρεί τη φόρμα του με το συγκεκριμένο είδος κινηματογραφικής έκφρασης – με θέμα βέβαια τον τωρινό Πάπα, σε μια χρονιά όπου το θέμα της θρησκείας “παίζει” σε αρκετές ταινίες στην Κρουαζέτ.

Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ
Η έβδομη μέρα ολοκληρώθηκε με το καθιερωμένο κοκτέιλ πάρτι στο Ελληνικό περίπτερο, που διοργάνωσαν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, στο πλαίσιο της δράσης “Thessaloniki Goes to Cannes”. Επίσης, η μέρα ολοκληρώθηκε μ' ένα standing ovation, από τη μία, και αρκετές αποχωρήσεις από την αίθουσα, από την άλλη: ο Σπάικ Λι και το BlacKkKlansman καταχειροκροτήθηκαν, για έξι ολόκληρα λεπτά στο Lumiere, κάτι που σηματοδοτεί τη θριαμβευτική επιστροφή ενός αμφιλεγόμενου, ειδικά τα τελευταία χρόνια, καλλιτέχνη. Το  BlacKkKlansman είναι pure cinema: καθόλου διδακτικό, αλλά εύστοχα επίκαιρο, με σωστό ρυθμό, που περνάει άνετα από το κοινωνικό σχόλιο – με αφορμή την ταινία Η Γέννηση ενός Έθνους, του Γκρίφιθ – στο τρελό γέλιο, καταπληκτικές ερμηνείες (Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον, Τόφερ Γκρέις και Άνταμ Ντράιβερ, ο οποίος πρωταγωνιστεί και στην ταινία λήξης του φεστιβάλ, The Man Who Killed Don Quixote, του Τέρι Γκίλιαμ), σασπένς και μια απίστευτη, πλην πέρα για πέρα αληθινή, ιστορία (ένας μαύρος αστυνομικός κατορθώνει να διεισδύσει στα άδυτα της Κου Κλουξ Κλαν στα 70'ς). Από την άλλη, τώρα, η βραδινή επίσημη προβολή του πολυαναμενόμενου, για ποικίλους λόγους, φιλμ του Λαρς Φον Τριερ, που επέστρεψε στις Κάννες μετά από αρκετά χρόνια “εξορίας”, The House That Jack Built, με τον – εξαιρετικό – Ματ Ντίλον, και με μια μικρή, αλλά σίγουρα αξιοπρόσεκτη εμφάνιση από την Ούμα Θέρμαν, προκάλεσε από επευφημίες μέχρι γιουχαΐσματα, κραυγές φρίκης κι αρκετές αποχωρήσεις από την αίθουσα. Σ' αυτήν την εμφανή παραβολή για τη σύγχρονη Αμερική, ο Ντίλον υποδύεται έναν κατά συρροή δολοφόνο στην Αμερική των 70'ς, με πάνω από εξήντα φόνους στο ενεργητικό του (“60 είπες ότι έκανες”, παρατηρεί κάποια στιγμή τρέμοντας το επόμενο θύμα του κι εκείνος της απαντάει “Μόλις είπα 61. Αν δεν ήσουν τόσο ηλίθια, θα καταλάβαινες τον όρο “επικαιροποίηση” ) και μερικές σκηνές – όπως όταν σκοτώνει δυο μικρά αγόρια με κυνηγετική καραμπίνα ή κόβει με μαχαίρι δυο γυναίκεια στήθη – απλά δεν αντέχονται. Ο Λαρς έκανε και πάλι το “θαύμα” του.