Ανιές Βαρντά (Visages, Villages/Πρόσωπα και Ιστορίες) | Αποκλειστική συνέντευξη στη Χριστίνα Μπίθα

Η Ανιές Βαρντά, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Nouvelle Vague του γαλλικού σινεμά και σύζυγος του Ζακ Ντεμί, έκανε πρόσφατα ένα road trip στη Γαλλία παρέα με τον διεθνώς αναγνωρισμένο εικαστικό καλλιτέχνη JR. Το αποτέλεσμα ήταν το Visages, Villages/Πρόσωπα και Ιστορίες, που, μετά από σωρεία βραβεύσεων σε όλον τον κόσμο, κέρδισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα φετινά, επετειακά Βραβεία Όσκαρ, μετατρέποντας αυτόματα τη 89χρονη δημιουργό του στην πιο μεγάλη σε ηλικία υποψήφια στα ενενήντα χρόνια του θεσμού.

Στην αποκλειστική, για την Ελλάδα, τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στη Χριστίνα Μπίθα, στο πλαίσιο του “Rendez-vous With French Cinema 2018” που διοργάνωσε η Unifrance στο Παρίσι στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, η Ανιές Βαρντά – που έλαβε τον περασμένο Νοέμβριο, σε ειδική τελετή στο Λος Άντζελες, και τιμητικό Όσκαρ για τη συμβολή της στο σινεμά -, μιλάει για τα βραβεία Όσκαρ, για την ταινία της, για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - όπου το Πρόσωπα και Ιστορίες ήταν η φετινή ταινία έναρξης - και, φυσικά, για την Ελλάδα.

Για την ελληνική της καταγωγή: Είμαι λίγο Ελληνίδα, από τον πατέρα μου. Αλλά ποτέ δεν μου μίλησε ελληνικά. Κι είναι κρίμα, γιατί έχασα την ευκαιρία και να είμαι δίγλωσση, αλλά και να μαθω από πρώτο χέρι αυτήν την κουλτουρα. Κάθε φορά που έρχομαι πάντως στην Ελλάδα, νιώθω σαν στο σπίτι μου. Όπως για παραδειγμα, τις τρεις-τέσσερις φορές που έχω έρθει προσκεκλημένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Νομίζω πως ακριβώς γι' αυτό οι Έλληνες με αγαπούν τόσο πολύ!

Για το Ιστορίες και Πρόσωπα (Visages, Villages): Δεν μου αρέσει πολύ να δίνω συνεντεύξεις για την ταινία χωρίς τον JR (τον διεθνώς γνωστό εικαστικό καλλιτέχνη, με τον οποίο έκαναν μαζί το ντοκιμαντέρ). Ήμασταν συνέχεια μαζί για την προώθησή της, αλλά εκείνος σήμερα δυστυχώς έπρεπε να είναι στο Σαν Φρανσίσκο για μια δουλειά. Υπέροχη δουλειά, δεν λέω. Αλλά.

Για τις καλύτερες και χειρότερες στιγμές των γυρισμάτων: Δεν υπήρξαν άσχημες στιγμές σ' αυτό το ταξίδι. Το ξεκινήσαμε με την καλύτερη διάθεση, γνωρίζαμε εκ των προτέρων τα μέρη όπου επόκειτο να επισκεφθούμε, δεν είχαμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Κάτι βεβαια που οφείλουμε και στην καλή τύχη, την πιο πολύτιμή μου βοηθό σε όλη μου τη ζωή.

Για την αλληλεπιδραση: Προσφέραμε πολλά, αλλά πήραμε άλλα τόσα απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντήσαμε στη διαδρομή μας. Ανθρώπους κανονικούς, καθημερινούς, που "δεν είναι ισχυροί", όπως λέω εγώ συχνά. Αυτούς ακριβώς είναι που πρέπει ν' ακούς, για να μαθαίνεις απίστευτα πράγματα.

Για το τιμητικό Όσκαρ που έλαβε τον περασμένο Νοέμβριο: Τι σημαίνει για μένα αυτό το βραβείο; Ότι σ΄ αυτόν τον κόσμο, όπου σημασία έχουν πρωτίστως η επιτυχία και τα πλούτη, υπάρχει μια μικρή "σινεφίλ κάψουλα", όπου χωρούν καλλιτέχνες σαν κι εμένα. Που δεν φέρνουν δηλαδή χρήματα στο ταμείο, αλλά που έχουν αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία. Κάθε χρόνο ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων, κι ένα σκηνοθέτη. Ε, φέτος ήταν η δική μου σειρά.