La Villa | Συνέντευξη με την Ariane Ascaride

Κοντά στη Μασσαλία βρίσκεται μια βίλα ιδιοκτησίας ενός ηλικιωμένου. Όταν εκείνος πάθε εγκεφαλικό, τα τρία παιδιά του, η Άντζελα, ο Αμάντ και ο Ζοζέφ, καταφθάνουν στο πλευρό του, ο καθένας με τα δικά του βάρη κι ενοχές χρόνων. Μήπως ήρθε επιτέλους ο καιρός να τα ξεφορτωθούν όλα αυτά;
Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν (Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο) επιστρέφει για μια ακόμα φορά στη γενέτειρά του και σκηνοθετεί τους αγαπημένους του ηθοποιούς (Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν) σε μια ακόμα αξιόλογη dramedy για τη ζωή και τον χρόνο που κυλά.

Με αφορμή τη συμμετοχή της ταινίας στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα στο 74ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, συναντήσαμε στη Villa Degli Autori του Lido τον σκηνοθέτη (σ.σ. που έφυγε από τη Βενετία με το βραβείο SIGNIS) και την πρωταγωνίστρια του όπου μάς μίλησαν, μεταξύ άλλων, για το ποια είναι η διαφορά μεταξύ πρωινής και βραδυνής ώρας, τη μητρότητα, και τον Κλιντ Ίστγουντ.

Σαν μητέρα κι εκτός οθόνης, πόσο δύσκολο σάς ήταν να υποδυθείτε ένα χαρακτήρα που έχασε ένα μικρό παιδί;

Καθόλου δύσκολο. Ε λοιπόν, δεν το σκέφτηκα καθόλου έτσι. Ήταν απλά ένας ρόλος.  Αν έμπαινα στη διαδικασία να το σκεφτώ, θα τρελαινόμουν. Καταρχάς, δεν θέλω καν να φανταστώ αυτόν τον πόνο, να είσαι γονιός και να χάνεις το παιδί σου. Δεν θέλω να τον ξέρω. Όταν είχα δει την Εκλογή της Σόφι με τη Μέριλ Στριπ, και μάλιστα όταν ήμουν έγκυος, είχα τρελαθεί - πως μπορείς να διαλέξεις; Το μόνο που έκανα και το οποίο με βοήθησε ν' αποδώσω καλύτερα τον χαραχτήρα της Ανζέλ ήταν ότι, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, έπαιζα παράλληλα σ' ένα θεατρικό έργο που βασιζόταν στην ιστορία της κόρης του Μολιέρου, μιας τραγικής ύπαρξης για άπειρους λόγους. Δούλεψα πολύ λοιπόν πάνω σ' αυτόν τον πόνο και βασικά χρησιμοποίησα τον δικό της για ν' αποδώσω καλύτερα τον δικό μου. Πάντως, η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να φανταστείς κάποιες καταστάσεις, αν δεν τις βιώσεις. Όταν ήμουν μικρή, σκεφτόμουν συνέχεια πως η μαμά μου θα πεθάνει και μερικές φορές έπιανα τον εαυτό μου να παίζει τον ρόλο του κοριτσιού που μένει ορφανό. Μόνο όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή, συνειδητοποίησα τι ακριβώς νιώθεις, όλα αυτά που νόμιζα δηλαδή και άλλα τόσα...Εννοείται, με δύο κόρες, έχω αυτό το άγχος αρκετές φορές, δεν μπορείς να το αποφύγεις όταν είσαι γονιός. Αλλά, c' est la vie.

Η Μέριλ Στριπ που αναφέρατε είναι ηθοποιός πρότυπο για σας;

Απόλυτα. Και η Άννα Μανιάνι.

Μοιάζετε κιόλας λίγο στην τελευταία.

Ευχαριστώ!

Έχετε συνεργαστεί δεκάδες φορές με τον Ρομπέρ Γκεντιγιάν, με τον οποίο είστε και παντρεμένη, καθώς και με όλο το καστ. Πώς είναι να δουλεύεις με μια “παλιοπαρέα”; 

Περνάμε φανταστικά στα γυρίσματα. Κάνουμε συνέχεια πλάκες και διασκεδάζουμε σαν παιδιά, αλλά επαγγελματικά είναι πιο δύσκολο, γιατί πρέπει συνέχεια ν' ανεβάζουμε μόνοι μας τον πήχη ακόμα παραπάνω. Είναι λίγο σαν μια παρτίδα τένις, πρέπει να στέλνεις πίσω την μπάλα.

Αν έπρεπε να συνεργαστείτε με κάποιον που δεν συμπαθείτε;

Α, μα αυτό συμβαίνει συνέχεια σ' αυτό το επάγγελμα (γέλια). Δεν μπορείς να έχεις χημεία με όλους. Αλλά έχω την εξής ικανότητα, να συγκεντρώνομαι απόλυτα σ' αυτό που κάνω και ν' αφήνω απέξω οτιδήποτε μπορεί να μού αποσπάσει την προσοχή. Πολλές φορές λέω στον εαυτό μου πως “τώρα Αριάν δεν παίζεις, είσαι”. Από την άλλη, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι καθόλου σχιζοφρενής, “είμαι” γιατί πρέπει να είμαι, μετά, όταν τελειώσει το γύρισμα, τελείωσε και ο άλλος εαυτός. Είναι ένα παιχνίδι, βασικά. 

Σας αρέσει να βλέπετε τον εαυτό σας στην οθόνη;

Καθόλου. Μάλλον είμαι υπερβολικά μετριόφρων. 

Με ποιον άλλο σκηνοθέτη θα θέλατε να συνεργαστείτε; Τον Αλμοδόβαρ ίσως;

Εννοείται! Είναι ένα από τα όνειρά μου. Το Volver το βλέπω και το ξαναβλέπω. Αυτό που πετυχαίνει ο Πέδρο με τις γυναίκες του είναι απλά απίστευτο. 

Με ποιον άλλο;

Τον Κλιντ Ίστγουντ.

Ξέρετε, βρισκόταν πριν από λίγες μέρες στο Αρράς, στη Γαλλία, για γυρίσματα (σ.σ. για το 15:17 to Paris).

Ναι, το έμαθα. Ένα από τα όμορφα δώρα που έχω λάβει ποτέ στη ζωή μου είναι το εξής: Χρόνια πριν, είχα πάρει Σεζάρ (σ.σ. Το 1998, για το Marius et Jeannette). Την ίδια βραδιά είχαν τον Ίστγουντ σαν τιμώμενο πρόσωπο και εκείνος βρισκόταν μέσα στην αίθουσα. Όταν λοιπόν έλαβα το βραβείο, που πραγματικά δεν περίμενα καθόλου ότι θα έπαιρνα, γιατί τότε κανείς δεν με γνώριζε, ο Κλιντ σηκώθηκε από τη θέση του κι άρχισε να με χειροκροτεί!

Τι ωραία ιστορία. 

Μετά έγινε ακόμα καλύτερη, ήρθε να με δει κιόλας στο καμαρίνι μου για να με συγχαρεί κι από κοντά. Απίστευτος τύπος. Θα τού είμαι για πάντα ευγνώμων για εκείνη τη βραδιά. 

Επόμενα σχέδια;

Έχω δυο θεατρικά έργα και θα είμαι σε περιοδεία, στο Παρίσι και άλλου, και μετά θα ξεκουραστώ λίγο πριν αρχίσω γυρίσματα για μια νέα ταινία, σχετικά με τη ζωή του Αλέν Προστ (σ.σ. Του θρυλικού Γάλλου οδηγού της F1). Θα υποδύομαι τη μαμά του.