ΜΑΡΙΝ ΦΡΑΝΖΕΝ (Ο Θεριστής/Le Semeur) | Αποκλειστική συνέντευξη στη Χριστίνα Μπίθα

Γαλλία, 19ος αιώνας. Σ' ένα απομονωμένο ορεινό χωριό, όλοι οι άντρες έχουν σκοτωθεί ή εξοριστεί. Οι γυναίκες που έχουν μείνει πίσω, οργώνουν όλη μέρα τα χωράφια, προσπαθώντας  να επιβιώσουν, ενώ έχουν δεθεί μεταξύ τους μ' έναν ιδιότυπο όρκο: ο πρώτος άντρας που θα εμφανιστεί στο χωριό, θα ανήκει σε όλες. 

Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους από μια πολλά υποσχόμενη σκηνοθέτιδα, που μίλησε για όλα όσα την απασχόλησαν στην τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στη Χριστίνα Μπίθα, στο πλαίσιο του “Rendez-vous With French Cinema 2018” που διοργάνωσε η Unifrance στο Παρίσι στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου.

Για το αν Ο Θεριστής είναι, βασικά, μια ιστορία αγάπης: Σίγουρα. Μια ιστορία αγάπης,
 “φιλτραρισμένη” όμως μέσα από αυτήν την ομάδα των μοναχικών γυναικών, με κοινό πεπρωμένο, και ταυτόχρονα ένας ύμνος στη ζωή, παρά τα εμπόδια. Είναι, βέβαια κι ένα σχόλιο πάνω στον φεμινισμό. Ένα κοινωνικό σχόλιο πάνω στη θέση της γυναίκας, ανεξαρτήτως εποχής. Το σενάριο βασίζεται σ' ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, που αντανακλά πολλές σημερινες τέτοιες ιστορίες, σε εμπόλεμες περιοχές, σε όλον τον πλανήτη.

Για τις όποιες ομοιότητες με το The Beguiled του Ντον Σίγκελ (και του σίκουελ, της Σοφία Κόπολα): Είναι αυτή η ιστορία, ακριβώς από την ανάποδη. Εκεί, η αντρική απεικόνιση της γυναικείας σεξουαλικοτητας άγγιζε νομίζω την καρικατούρα. Στη δική μου ταινία, η γυανικεία σεξουαλικοτητα είναι ιδωμένη από την γυναικεία πλευρά, πολύ πιο εσωτερική, πιο πολυεπίπεδη. Εδώ, οι γυναίκες ψάχνουν έναν τρόπο να μοιραστούν τον άντρα, όχι να τον σκοτώσουν, και κάπου ανάμεσα τρυπωσε και η ιστορία αγάπης. Ο ευνουχισμός, ο μεγάλος φόβος κάθε άνδρα, που είναι και το επίκεντρο των δυο πραναφερθέντων ταινιών, σίγουρα δεν είναι ο άξονας της δικής μου ιστορίας. 

Για το (εξαιρετικό) καστ: Όταν γράφω ένα σενάριο, δεν έχω ποτέ στο νου μου συγκεριμένα άτομα. Αρχίζω να ψάχνω αμέσως μετά το τέλος της συγγραφής. Βρήκα λοιπόν, μετά από αρκετό ψάξιμο την Πολίν Μπιρλέ, μια Βελγίδα ηθοποιό που είχε παίξει, έφηβη, και στο Παρελθόν του Ασγκάρ Φαραντί. Το πρόσωπό της μού “μίλησε” αμέσως. Μετά, έκανα και ομαδικές οντισιόν, που κατέληξαν και στο συγκεκριμένο γκρουπ γυναικών που βλέπετε στην ταινία.

Για την φωτογραφία, που είναι σαν ταμπλό βιβάν: Οι πηγές έμπνευσης προήλθαν από το έργο του Μπρεσόν, καθώς κι από μια ταινία του Αρταβάζ Πελεσιέν, ενός Αρμένιου σκηνοθέτη που δούλεψε στη μεγάλη εποχή του ρωσικού σινεμά, και τον οποίο ανακάλυψα κάποια χρόνια πριν σ' ένα φεστιβάλ.