Βενετία '18, Όγδοη Μέρα

Μια φωνή από το παρελθόν (;)
Και μέσα σ' όλα τ' άλλα, ήρθε εδώ incognito ο Στιβ Μπάνον. Ο πρώην σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ, η συμμετοχή του οποίου στο The New Yorker festival, εξαιτίας έντονων διαμαρτυριών, ακυρώθηκε πριν από λίγες μέρες τελευταία στιγμή, είναι μεν στο Lido για την επίσημη πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ γύρω από τον ίδιο, το American Dharma του Έρολ Μόρις, αλλά δεν εμφανίστηκε στο κόκκινο χαλί, όπου τον περίμεναν οι πάντες (με μάλλον εχθρικές διαθέσεις): Αντί αυτού, μπήκε στην αίθουσα από μια πίσω πόρτα, με το που άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι, και κάθισε πίσω-πίσω  ντυμένος με σπορ ρούχα. Όλ' αυτά για “λόγους ασφαλείας”, όπως επιβεβαίωσε κι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα.

Κι ας νικήσει ο καλύτερος ταύρος
Στις ταινίες του Διαγωνιστικού τώρα, ευχάριστη έκπληξη σ΄ ένα σερί κακών ταινιών τις τελευταίες μέρες αποτέλεσε το Nuestro Tiempo του Κάρλος Ρεϊγάδας (Post Tenebras Lux), ένα τρίωρο οικογενειακό δράμα γύρω από την απιστία, τη συντροφικότητα, τον έρωτα, τη ζήλια, την ανταλλαγή, χμ, συντρόφων, με μερικές από τις πιο αισθησιακές σκηνές που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό στο σινεμά, και με πρωταγωνιστές τον ίδιο, τη γυναίκα του και το παιδί τους! Το ίδιο το τοπίο λειτουργεί εδώ άκρως συμβολικά (το ίδιο και μερικοί ταύροι) σε μια ακόμα ιδιοσυγκρασιακή ταινία του Μεξικανού δημιουργού, το στυλ του οποίου ναι μεν μπορεί να ξενίζει, ο Ρεϊγάδας όμως το υπηρετεί με συνέπεια. Μια ταινία που θα θυμάσαι, ακόμα κι αν μερικές φορές κατά τη διάρκειά της η αυτοσυγκέντρωση σου ταξίδευε παρέα με το traveling της κάμερας πάνω από βουνά, δάση κι απέραντα βοσκοτόπια.

Ουτόγια
Όσο για το July 22 (προηγούμενος τίτλος: Norway) του Πολ Γκρίνγκρας, για την τρομοκρατική επίθεση από τον ακροδεξιό Άντερς Μπρέιβικ, πρώτα σε κυβερνητικά γραφεία στο Όσλο κι αμέσως μετά στο γειτονικό νησάκι Ουτόγια το 2011, η ταινία ξεκινά με τα γεγονότα, στο γνώριμο στυλ του δημιουργού του Bourne Ultimatum και United 33, και μετά επικεντρώνεται στις ιστορίες κάποιων από τους επιζήσαντες, καθώς και στην πολύκροτη δίκη του Μπρέιβικ. Κι όμως, θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις αυτό το φιλμ “άνευρο”, ακόμα και μ' αυτό το θέμα, ακόμα και με τον Γκρίνγκρας στη σκηνοθεσία – σε αντίθεση με την πρώτη ταινία για την Ουτόγια, το Utøya 22 της φετινής Berlinale, και η οποία με μία μόνο λήψη έδειχνε τη σφαγή στο νησί, σχεδόν λεπτό προς λεπτό, και μην έχοντας ούτε ένα γκρο πλαν του δολοφόνου, πάρα μόνο σαν μια μακρινή εφιαλτική σκιά που πυροβολεί αδιάκριτα.