Βενετία, 2η Μέρα

Η ώρα του Πέδρο

Με τον τιμητικό Λέοντα στον Πέδρο Αλμοδόβαρ για το σύνολο της καριέρας του, με μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουμε δει τελευταία για το τι σημαίνει γάμος και, κυρίως, διαζύγιο και με μια deja-vu ταινία για το διάστημα ξεκίνησε η δεύτερη μέρα του 76ου Φεστιβαλ Βενετίας.

O μεγάλος Ισπανός σκηνοθέτης - που σημειωτέον έχασε φέτος για μια ακόμα φορά στο πάρα πέντε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες -, παρέλαβε συγκινημένος το βραβείο του στην ειδική απονομή που έγινε το μεσημέρι στη Sala Grande του Palazzo del Cinema, ενώ ακολούθησε η προβολή της πιο γνωστής του ταινίας, “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης”.

Αμαρτίες γονέων

Στα πρόθυρα νευρικής κρίσης βρισκόταν και η Σκάρλετ Γιοχάνσον/Νικόλ, γι' αυτό κι αποφάσισε να χωρίσει τον Άνταμ Ντράιβερ/Τσάρλι στο “Marriage Story” του Νόα Μπόμπακ. Αν το “The Meyerowitz Stories” του ήταν μια “γουντιαλενική” ταινία, το “Marriage Story” βρίσκει σταδιακά τη δική του ταυτότητα, μέσα από τα έξυπνα σκηνοθετικά τρικ, αλλά και τις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών. Η Γιοχάνσον (που, όπως είπε, άντλησε για τον ρόλο της στοιχεία από το δικό της διαζύγιο) και ο Ντράιβερ, σαν ζευγάρι με μικρό παιδί που ναι μεν αγαπιέται ακόμα, αλλά δεν μπορεί πια να ζει μαζί, κάνουν από την πρώτη στιγμή την ιστορία τους δική μας. Όλα τα λεφτά βέβαια είναι στη σκηνή όπου μια απολαυστική Λόρα Ντερν, σαν μια υπέρκομψη, στυγνή, φιλόδοξη δικηγόρος διαζυγίων, εξηγεί γιατί, με βάση τα χριστιανικά διδάγματα, μια μητέρα δεν μπορεί, δημόσια τουλάχιστον, να έχει τα ίδια ελαττώματα που έχει κι ένας πατέρας (η αίθουσα σ' εκείνο το σημείο σείστηκε από τα γέλια και τα χειροκροτήματα).

Άντρας στον Άρη

Οι οικογενειακές σχέσεις βρίσκονται μέχρι στιγμής στο φετινό θεματικό επίκεντρο του φεστιβάλ. “Η Αλήθεια”, το “Marriage Story”, το “Pelican Blood” που “άνοιξε” το Τμήμα Orizzonti, αλλά και το sci-fi δράμα “Ad Astra” του Τζέιμς Γκρέι με τον Μπραντ Πιτ, που βρίσκεται από χθες εδώ και δημιουργεί πανδαιμόνιο όπου κι αν εμφανίζεται. Ο Πιτ (και σαν παραγωγός εδώ) υποδύεται έναν αστροναύτη που μαθαίνει πως ο επί χρόνια αγνοούμενος πατέρας του (Τόμι Λι Τζόουνς), επίσης αστροναύτης, είναι ακόμα ζωντανός κάπου μεταξύ του πλανήτη Άρη και του χάους. Δήλωσε μάλιστα στη Συνέντευξη Τύπου πως θεωρεί το “Ad Astra” μια πολύ προσωπική ταινία, η οποία σ' ένα κάποιο βαθμό “πραγματεύεται τη μοντέρνα εκδοχή της αρρενωπότητας”. Αυτό που εμείς συμπεράναμε πάντως μετά από δύο ώρες και τέσσερα λεπτά ήταν πως έχουμε ξαναδεί κι αλλού τις πολυδιαφημισμένες σκηνές στο διάστημα, ο δε μονόλογος του πρωταγωνιστή που τις “έντυνε” παρέπεμπε αρκετά στο επιτηδευμένο σκηνοθετικό στυλ που ο Τέρενς Μάλικ έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια. Συμπέρασμα: Το περσινό “First Man” ήταν καλύτερο σ' αυτήν την κατηγορία, ο δε Μπραντ Πιτ παραμένει γοητευτικότατος εντός κι εκτός οθόνης.

Superwoman

Εκτός από την παρουσία του Μπραντ εδώ, αυτό που συζητιέται ακόμα είναι η κόκκινη μπέρτα με την υπογραφή του Ζαν Πολ Γκοτιέ που η Κατρίν Ντενέβ φόρεσε στην επίσημη πρεμιέρα της “Αλήθειας”, καθώς βέβαια και το τεράστιο τατουάζ στην πλάτη της.