ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΡΙΖΕ/EN GEURRE | Αποκλειστική συνέντευξη με τη Χριστίνα Μπίθα

Παρά τις οικονομικές παραχωρήσεις των υπαλλήλων τους, αλλά και τα κέρδη ρεκόρ της τελευταίας χρονιάς, η διοίκηση της Perrin Industries αποφασίζει να κλείσει ένα από τα εργοστάσια της. Οι 1.100 εργαζόμενοι, με πρώτο στη σειρά τον Λοράν Αμαντέο, αποφασίζουν να πολεμήσουν αυτήν την απόφαση, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μην χάσουν τη δουλειά τους.

Ο Στεφάν Μπριζέ, ένας από τους “Κεν Λόουτς” του γαλλικού σινεμά, επιστρέφει στις Κάννες με μια ταινία το ίδιο δυνατή όπως και Ο Νόμος της Αγοράς, που απέφερε στον Βενσάν Λιντόν - τον πρωταγωνιστή του και στο En Guerre -, το βραβείο ανδρικής ερμηνείας τρία χρόνια πριν. Με αφορμή τη συμμετοχή της ταινίας στο Διαγωνιστικό του 71ου φεστιβάλ Καννών, συναντήσαμε τον σκηνοθέτη στην terrace της Unifrance για μια τηλεοπτική συνέντευξη, όπου μας μίλησε μεταξύ άλλων για την απόφασή του να χρησιμοποιήσει ως επί το πλείστον πραγματικούς εργάτες για ηθοποιούς, καθώς και για τη συνεργασία του με τον Λιντόν.

Για τ' ότι και αυτή η ταινία του έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής στις Κάννες:

Συγκινήθηκα πολύ. Αν θέλετε, με την προηγούμενη ταινία μου δεν περίμενα τέτοια επιτυχία, ενώ με αυτήν είπα στον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να κάνω κάτι λιγότερο καλό. Να που φαίνεται ότι τα κατάφερα! Τη χαρά αυτή τη μοιράστηκα όχι μόνο με τον Βενσάν, αλλά και με τους είκοσι περίπου ερασιτέχνες ηθοποιούς που παίζουν στο φιλμ. Ακόμα κι ο πολιτικός στην ταινία, είναι πολιτικός στην αληθινή ζωή! Οι άλλοι είναι εργάτες σε εργοστάσια. Και κλαίγαμε όλοι μαζί χθες.

Για την επιλογή του να προσλάβει ερασιτέχνες:

Το ίδιο κάναμε και με τον Νόμο της Αγοράς. Ήδη το είχα δοκιμάσει, σε μικρότερη αναλογία, και σε κάποια άλλα φιλμ που έχω κάνει, άρα είμαι εξοικειωμένος. Εδώ ήθελα πραγματικά να αναπαραστήσω την πραγματικότητα όσο πιο αληθινά γινόταν στο πανί. Είναι κάτι που με παθιάζει. Κάτι που μου επιτρέπει να “διεισδύσω” με μεγαλύτερη ευκολία στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων. Και, βέβαια, έχω τον επαγγελματία ηθοποιό, τον Βενσάν, κι ένα κάδρο σινεμασκόπ, που μας υπενθυμίζουν πως πρόκειται για φιξιόν πάνω απ' όλα. Δεν μ' ενδιέφερε να κάνω ένα ψευδό-ντοκιμαντερ, δηλαδή.

Και, κυρίως, δεν ήθελα να παρουσιάσω κανέναν σαν καρικατούρα, είτε βρίσκεται από τη μια πλευρά είτε από την άλλη. Αισθάνομαι υπεύθυνος γι' αυτούς τους ανθρώπους. Εγώ, αν θέλετε, είκοσι χρόνια που έρχομαι στο φεστιβάλ, έχω συνηθίσει αυτήν την παράλληλη πραγματικότητα, που σου φέρνουν άλλοι τον καφέ σου και που μένεις σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου πιο μεγάλο από το σπίτι σου. Σ' εκείνους όμως ήθελα να δείξω τι αξίζουν - ότι θα έρθουν εδώ, κι ο κόσμος θα τους χειροκροτήσει γι' αυτό που είναι. Όλοι ήμασταν το ίδιο χθες. Εκείνοι, ο Βενσάν, που προέρχεται από πλούσια οικογένεια, εγώ, που προέρχομαι από φτωχή. Όλοι ήμασταν ίσοι.

Περί ενσυναίσθησης:

Δεν αρκεί να μιλάμε στο τραπέζι όλοι την ίδια γλώσσα, γαλλικά, ελληνικά κλπ. Χρειάζεται να διαθέτουμε και μια ελάχιστη ενσυναίσθηση για τον άλλο. Και, δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Ο καπιταλισμός δημιούργησε εκατομμύρια νεκρούς – όχι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως έγινε στον πόλεμο. Όμως, οι άνθρωποι σήμερα αυτοκτονούν πιο εύκολα, οικογένειες διαλύονται, ένα σωρό άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, οι συνθήκες ζωής τους είναι μερικές φορές απάνθρωπες. Ο νόμος της αγοράς, κι εδώ.