SUSPIRIA | Αποκλειστικές συνεντεύξεις των συντελεστών στη Χριστίνα Μπίθα

ΝΤΑΚΟΤΑ ΤΖΟΝΣΟΝ

Μια φιλόδοξη νεαρή Αμερικανίδα χορεύτρια, η Σούζι Μπάνιον (Ντακότα Τζόνσον), ταξιδεύει από το Οχάιο μέχρι το ψυχροπολεμικό Βερολίνο για να εγγραφεί σε μια φημισμένη σχολή χορού, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Μαντάμ Μπλανκ (Τίλντα Σουίντον), σύντομα όμως θ' ανακαλύψει - ή, πάλι, ίσως το γνωρίζει εκ τω προτέρων... - πως η σχολή κρύβει αποτρόπαια μυστικά που έχουν σχέση με τη μαγεία, ενώ μια σειρά από φρικιαστικά γεγονότα θα οδηγήσουν στην αιματοβαμμένη κάθαρση.

Με αφορμή την προβολή της ταινίας Suspiria στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 75ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βενετίας, συναντήσαμε τη βασική πρωταγωνίστρια Ντακότα Τζόνσον στο ξενοδοχείο Excelsior για μια αποκλειστική, για την Ελλάδα, τηλεοπτική συνέντευξη, στην οποία μας μίλησε για το πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Λούκα Γκουαντανίνο (σ.σ. πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία τους μετά το A Bigger Splash), και το πώς νιώθει σαν Mother Suspiriorum.

Για τη συνεργασία της με τον Λούκα:

Όταν δουλεύεις με κάποιον που γνωρίζεις είναι εύκολο και δύσκολο ταυτόχρονα - δύσκολο, γιατί προσπαθώ όλο και περισσότερο να μην απογοητεύω τον Λούκα!  Πάνω απ' όλα όμως είναι ευλογία να συνεργάζεσαι με κάποιον που μπορείς να εμπιστευτείς.

Για το πώς προσέγγισε τον χαραχτήρα της Σούζι:

Βρήκα τον χαραχτήρα της πολύ εσωστρεφή – εκεί άλλωστε βρίσκεται κι όλη η μαγεία της. Οι ικανότητες της βρίσκονταν μέσα της όλη της τη ζωή και σιγά σιγά βγήκαν στο φως... Με τον Λούκα συζητήσαμε αρκετά για τις θεωρίες του Φρόιντ σχετικά με το “uncanny” (σ.σ. το να βρεις σε κάτι άγνωστο κάτι απρόσμενα οικείο). Η Σούζι βρίσκεται στη σχολή της σαν στο σπίτι της, χωρίς να γνωρίζει τον λόγο. Όλα έχουν σχέση με την ενέργεια που κουβαλά μέσα της. Κι ότι κάνει στην πορεία - και μερικά φρικιαστικά πράγματα στους άλλους -, δεν τα κάνει από κακία, αλλά...από τα πάντα: Στοργή, αίσθηση του δικαίου, σεβασμό, κατανόηση..Είναι όλες οι γυναίκες σε μια μία.

Για το τι είναι τελικά η ταινία:

Είναι μια πολυεπίπεδη ιστορία, για την ενέργεια που κρύβουμε μέσα μας, τη δύναμη, την καλλιτεχνική καταπίεση που μπορεί να νιώθουμε, την έκρηξη των συναισθημάτων μας, για το τι σημαίνει τελικά να έχεις ψυχή -  και, ναι, είναι αλήθεια, παίζουν πολλές γυναίκες μέσα! Πενήντα, εξήντα, και σε κάθε μια από αυτές αντιστοιχούν άλλες τόσες. Οπότε ειναι αδύνατο να πούμε ότι πρόκειται για ένα genre. Το φιλμ είναι πολιτικό, τρόμου, ιστορία αγάπης... Μόνο κωμωδία δεν είναι. Η σκηνή κάθαρσης δεν είναι καθόλου κωμική, κατά τη γνώμη μου.

Γιατί “χρειαζόμαστε την ενοχή” (σ.σ. η ατάκα της Σούζι στο τέλος της ταινίας):

Η μεταπολεμική Γερμανία είναι ένα πολύ συγκεκριμένο, ιδιαίτερο μπάκραουντ για να το προβάλλεις σε μια ταινία. Επιβάλλεται να υπάρχει μια περιρρέουσα ενοχή κι έχει να κάνει βέβαια με τα τραύματα του πολέμου, αλλά και τα δικά μας, τα προσωπικά. Η Σούζι στο τέλος δίνει εξιλέωση στον καθηγητή για τα κρίματα του γιατί, βασικά, τον λυπάται.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΜΙΑ ΓΚΟΘ

Μια φιλόδοξη νεαρή Αμερικανίδα χορεύτρια, η Σούζι Μπάνιον (Ντακότα Τζόνσον), ταξιδεύει από το Οχάιο μέχρι το ψυχροπολεμικό Βερολίνο για να εγγραφεί σε μια φημισμένη σχολή χορού, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Μαντάμ Μπλανκ (Τίλντα Σουίντον), σύντομα όμως θ' ανακαλύψει - ή, πάλι, ίσως το γνωρίζει εκ τω προτέρων... - πως η σχολή κρύβει αποτρόπαια μυστικά που έχουν σχέση με τη μαγεία, ενώ μια σειρά από φρικιαστικά γεγονότα θα οδηγήσουν στην αιματοβαμμένη κάθαρση.

Με αφορμή την προβολή της ταινίας Suspiria στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 75ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βενετίας, συναντήσαμε τη μία από τις πρωταγωνίστριες, Μία Γκοθ, στο ξενοδοχείο Excelsior για μια τηλεοπτική συνέντευξη, στην οποία μας μίλησε για τις απαιτήσεις του ρόλου της (έναν από τους πιο “εύθραυστους” στην ταινία), το πώς προετοιμάστηκε, για το υπόλοιπο καστ, καθώς και το πώς είναι να βρίσκεσαι στη Βενετία με ταινία σου.

Για τον ρόλο της:

Αν πόνεσε; Ναι, μερικές φορές! Το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας μου για τον ρόλο ήταν ο χορός. Μου πρότειναν να κάνω την ταινία και τρεις μέρες αργότερα βρισκόμουν σ' ένα αεροπλάνο για την Ιταλία για να μάθω πως χορεύουν. Βασικά, έχω δύο αριστερά πόδια οπότε με περίμενε αρκετή δουλειά. Τα γυρίσματα γίνονταν έξω από το Μιλάνο και παράλληλα, για έξι μέρες την εβδομάδα, δούλευα με επαγγελματίες χορευτές. Ήταν πολύ απαιτητικό όλο αυτό, υπήρχε μεγάλη ένταση, αλλά με βοήθησε πολύ στο να καταλάβω καλύτερα τον χαραχτήρα της Σάρα.

Για τις συμπρωταγωνίστριες της:

Τα πήγαμε πάρα πολύ καλά. Τα γυρίσματα ήταν πολύ απαιτητικά, όπως είπα, οπότε το να βλέπεις γύρω σου ομοιοπαθούσες ήταν πολύ καθησυχαστικό! Ακόμα και τώρα που τα γυρίσματα έχουν τελειώσει, όποτε βρισκόμαστε μαζί, όπως εδώ στη Βενετία, υπάρχει μόνο αγάπη.

Για το τι είναι τελικά το Suspiria:

Νομίζω, δεν μπορείς να το περιορίσεις σ' ένα είδος μόνο. Πρέπει να το δεις αρκετές φορές πρώτα για ν' 'απορροφήσεις' όλες τις ιδέες που υπάρχουν εκεί μέσα. Τη μια στιγμή υπάρχουν σκηνές που είναι πραγματικά τρομακτικές και την άλλη το φιλμ σου μιλάει για ψυχολογικά ή πολιτικά θέματα, για τη σεξουαλικότητα, για τον φεμινισμό. Αυτό είναι και που κάνει την ταινία μοναδική.

Για την αγαπημένη της σκηνή:

Εκείνη όπου η Σούζι αποκαλύπτεται, βέβαια. Είναι τόσο εκπληκτικά γυρισμένη, όλοι έχουν κάνει τρομερή δουλειά. Είμαι πολύ περήφανη για την ομάδα μας.

Για τη μουσική του Τομ Γιορκ:

Τη λάτρεψα. Νομίζω πως είναι ο,τι καλύτερο έχει κάνει ο Τομ Γιορκ σ' όλη την καριέρα του. Απίστευτα ατμοσφαιρική. Και δένει τόσο αρμονικά με το φιλμ.

Πως αισθάνεται που είναι στη Βενετία:

Glamorous! Είναι το πρώτο μου φεστιβάλ, οπότε καταλαβαίνετε. Πόσο μάλλον που είναι στη Βενετία. Αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη.