Θεσσαλονίκη, Πέμπτη Μέρα

Μέσα σε γυαλί

Και να που τα εικαστικά δρώμενα που προετοίμαζε το 61ο ΦΚΘ όλο το σαββατοκύριακο είναι έτοιμα:  Έργα τέχνης, installation, video mapping στολίζουν τους δρόμους, τις πλατείες και το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, με ένα από τα πιο εντυπωσιακά να είναι σίγουρα το The Glasshouse Project.

Πρόκειται για μια εγκατάσταση που ανατέθηκε στον καλλιτέχνη Νίκο Ράκκα και η οποία   θα στολίζει κάθε μέρα τον Πρώην Βρεφονηπιακό Σταθμό. Όλα τα τζάμια του κτιρίου έχουν καλυφθεί με πολύχρωμες διαφάνειες, οι οποίες φωτίζονται από μέσα, παράγοντας ένα πολύχρωμο φως, το οποίο όταν νυχτώνει είναι ορατό από όλο το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης.

Όπως δήλωσαν και οι διοργανωτές, «Η ιδέα ήταν να φτιάξουμε μία εγκατάσταση με βάση το φως. Ένα πολύχρωμο φως, το οποίο, ακόμα κι αν είναι όπως εμείς, εγκλωβισμένο και σε καραντίνα, μπορεί να φωτίζει όλη την πόλη και να μας δίνει ελπίδα και κουράγιο».

Παραγνωριστήκαμε

Όλες οι εικαστικές παρεμβάσεις έχουν υλοποιηθεί στο πλαίσιο της κεντρικής θεματικής της φετινής διοργάνωσης «Οικειότητα: μια σύγχρονη τυραννία» που εμπνέεται από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Σένετ «Η τυραννία της οικειότητας» (εκδόσεις Νεφέλη) και από την ανάγκη επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου.

Όπως γράφει κάπου και στον Non Catalogue (την ειδική έκδοση του φεστιβάλ που κυκλοφορεί μόνο σε 1200 αντίτυπα) σχετικά με τις ταινίες του Διαγωνιστικού, “κάποιοι από τους ήρωες τους επιδιώκουν να εξαλείψουν τους φραγμούς για οικεία συναναστροφή, αλλά αυτή τους η προσδοκία πρακτικά ματαιώνεται, ενώ κάποιοι άλλοι φτάνουν να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να γίνουν δημιουργοί του χαρακτήρα τους, ότι η ζωή τους θα είχε κάποιο νόημα, που τελικά δεν μπορούν καν να εντοπίσουν. Ο εγκλεισμός, οικειοθελής ή αναγκαστικός, τους συνθλίβει αλλά και τους υποχρεώνει να ανακαλύψουν νέες μορφές κοινωνικότητας”.

Food for thought για την εποχή του εγκλεισμού, με λίγα λόγια.

Στο χιόνι

Στον Non Catalogue υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση του έργου της Ανια Μπρειεν (ένα από τα φετινά αφιερώματα), μέλους από τα μέσα της δεκαετίας του '70 του λεγόμενου “Νορβηγικού Κύματος”, με ταινίες εστιασμένες στη γυναικεία εμπειρία αλλά και γενικότερα θέματα, όπως για παράδειγμα τη μεροληψία των νορβηγικών δικαστηρίων έτσι όπως παρουσιάστηκε στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο “Ο Βιασμός” του 1971, που συμμετείχε στις Κάννες, στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών.

“Ο Βιασμός” είναι γυρισμένος σε ασπρόμαυρο, κάτι που προσδίδει ειδικό βάρος στο παιχνίδι του φακού με τις σκηνές του βιασμού στο χιόνι, ενώ ο συνδυασμός τζαζ μουσικών κομματιών, ελλειπτικής χρήσης της κάμερας και συνεχή close ups στον, κατηγορούμενο πρωταγωνιστή – είναι; Δεν είναι αυτός ο ένοχος; – χαρίζει στο φιλμ διαχρονικότητα (προβάλλεται διαδικτυακά).