Ανταπόκριση 6ης Μέρας

Βρισκόμαστε πια στα μισά του 78ου Κινηματογραφικού φεστιβάλ Βενετίας. Τις προηγούμενες μέρες παίχτηκαν πολύ δυνατές ταινίες, αλλά και επιεικώς μέτριες (όπως το Sundown του μεξικανού Μισέλ Φράνκο με τη Σαρλότ Γκενσμπούρ), ο Ρομπέρτο Μπενίνι έδωσε masterclass, το ηλεκτρονικό σύστημα κράτησης εισιτηρίων που εγκαινιάστηκε φέτος (και όλοι ελπίζουμε, μόνο προσωρινά) συνεχίζει να δέχεται ανηλεείς κριτικές και τώρα, στη συζήτηση προστέθηκαν και οι...αγγλικοί υπότιτλοι.

Φέτος για πρώτη φορά υπάρχουν σε κάθε προβολή, εκτός από τους ιταλικούς, και αγγλικοί υπότιτλοι, ανεξαρτήτως προέλευσης της ταινίας. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, αυτή η επιλογή υπήρχε ήδη από το 2018 αλλά ήταν φέτος που τέθηκε σε ισχύ. Ο λόγος, όπως σωστά υποστηρίζουν, είναι πως ανάμεσα στο κοινό υπάρχουν πολλοί που δεν είναι εξοικειωμένοι με την αγγλική γλώσσα, ιδιαίτερα σε ταινίες όπως το Spencer. Πόσο μάλλον που στην Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών αλλά και στα BAFTA έχει προστεθεί εδώ και λίγα χρόνια ένας σημαντικός αριθμός νέων μελών, με δικαίωμα ψήφου, από όλον τον κόσμο. Οι κριτικοί πάντως έχουν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα (λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε), με τους μισούς να υποστηρίζουν πως τους μπερδεύουν οι δυο σειρές υποτίτλων, οι άλλοι μισοί πως τους διευκολύνει αφάνταστα. Το καλύτερο μάλλον σχετικά με το θέμα το είπε η Άνα Λίλι Αμιρπούρ, η σκηνοθέτις του Mona Lisa And The Blood Moon, της οποίας η ακοή περιορίζεται σε ποσοστό 70%:
“Αγαπώ τους υπότιτλους. Τους έχω ανάγκη εξαιτίας αυτού που χάνω, γι 'αυτό και λατρεύω τα ξένα φεστιβάλ, εκεί όπου μπορείς να τους βρεις”.

Σίγουρα, στο ντοκιμαντέρ για τους Led Zeppelin, Becoming Led Zeppelin, δεν χρειαζόσουν υπότιτλους, τα ξέρεις όλα πια για τη ζωή της θρυλικής μπάντας. Στο Lido είναι παρών αυτές τις μέρες και ο 77χρονος κιθαρίστας τους, ο Τζίμι Πέιτζ, ο οποίος κι έλαβε υποδοχή βασιλιά. Όπως γράφηκε κάπου, μερικούς A-list ηθοποιούς τούς μεταχειρίζονται σαν ροκ σταρ στα κινηματογραφικά φεστιβάλ, αλλά, όταν καταφτάνει ένας γνήσιος ροκ σταρ, τότε μιλάμε για άλλο επίπεδο λατρείας.  

Στη δεκαετία του '60 στην περιοχή της Καλαβρίας εξερευνήθηκε για πρώτη φορά μια από τις τρεις, εκείνη την εποχή, βαθύτερες σπηλιές στον κόσμο, βάθους σχεδόν επτακοσίων μέτρων κάτω από τη γη, η Άβυσσος του Μπιφούρτο. Τον Ιανουάριο του 2007, κι ενώ ο σκηνοθέτης Μικελάντζελο Φραμαρτίνο βρισκόταν σ' ένα κοντινό χωριό για το γύρισμα μιας ταινίας, οδηγήθηκε από τον δήμαρχο στην είσοδο αυτής της σπηλιάς – μιας σχισμής, βασικά, στο έδαφος - κι έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα τού να σκηνοθετήσει μια μίξη μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ για το Μπιφούρτο. Το Il Buco παίχτηκε πριν από λίγες μέρες στο Διαγωνιστικό πρόγραμμα και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, τόσο για τη φωτογραφία του όσο και για την “αυθεντική” αναπαράσταση της επιτυχούς προσπάθειας εκείνων των πρώτων σπηλαιολόγων που είχαν το θάρρος να κατεβούν στα έγκατα της γης, πολλές φορές μέσα από ανοίγματα από τα οποία χωρούσαν ίσα ίσα να περάσουν.